Open Source Content Management

Rebutia

Szczegóły

Kategoria: Spojrzenia

Opublikowano: piątek, 09, kwiecień 2021 01:30

Administrator

Odsłony: 1097

Historia klasyfikacji rodzaju Rebutia z pewnością należy do tych najbardziej pogmatwanych w rodzinie kaktusów. Rebucje znane jako te w najbardziej ścisłym sensie to rebucje w ujęciu Backeberga, jednak już bardzo wcześnie Britton i Rose w rodzaju Rebutia umieścili także gatunki późniejszych rodzajów Aylostera i Mediolobivia. Te dwa ostatnie rodzaje tradycyjnie zawsze były uważane za pokrewne „ścisłym” rebucjom, jednak najbardziej znana praca ostatnich lat – The New Cactus Lexicon do Rebutia włączała nie tylko Aylostery i Mediolobiwie, ale również rodzaje Weingartia i Sulcorebutia.

Badania genetyczne ostatnich lat wykazały, że Rebutia sensu stricto nie tylko jest oddzielona od Sulcorebutia i Weingartia, ale także od Aylostera i Mediolobivia. Badania genetyczne nie są do końca miarodajne, poddane zostały one w wątpliwość m.in. w ciekawym artykule o Rebucjach w Kaktusy i Inne 9(2), nie mniej badań genetycznych było kilka, i najbardziej prawdopodobne jest to, że rodzaj Rebutia powinien być uznawany tylko w najbardziej ścisłym sensie.

W ostatnim całościowym opracowaniu Cactaceae, The Taxonomy of Cactaceae, które idzie właśnie w tym kierunku, rodzaj Rebutia obejmuje tylko 5 gatunków: R. fabrisii, R. krainziana, R. marsoneri, R. minuscula (wraz z ssp. wessneriana) i R. padcayensis. Gatunki Mediolobivia są natomiast umieszczone w rodzaju Aylostera, jak również sugerowały badania genetyczne ostatnich lat.

W takim ścisłym ujęciu rodzaj Rebutia jest dobrze zakreślony. U gatunków Rebutia m.in. nie ma słupka zrośniętego z rurką kwiatową (choć można znaleźć rośliny wykazujące cechy pośrednie), jak to jest u Ayloster i Mediolobiwii, a ciernie są bardzo cienkie, włoskowate, czasem bardzo krótkie. Rośliny tworzą kępy kulistych lub lekko cylindrycznych pędów, i występują w północnej Argentynie (Catamarca, Jujuy, Salta, Tucuman) i południowej Boliwii (Tarija). Rebutie rosną na skalnych podłożach, na wys. 2000 – 3600 m, w suchym środowisku, które jest doświadczane mrozami, i często śniegiem.

Niestety przez ograniczenie rebucji tylko do tych najbardziej tradycyjnych, tracimy duże bogactwo rodzaju Aylostera, m.in. tyczy się to uciernienia, które u „ścisłych” Rebucji jest generalnie bardzo nieciekawe, nawet uwzględniając jego dużą zmienność.

Rebucje to rośliny proste w uprawie i chętnie kwitnące, należy jednak pamiętać by były chłodno zimowane i miały spoczynek w środku lata – najwięcej ich wypada z kolekcji właśnie przy podlewaniu w środku lata. Gatunki Rebutia generalnie są samopylne. Nasiona dobrze kiełkują, odrosty łatwo się przyjmują.

Wybrana literatura:

Schweich, D., De Barmon, A. 2016. Rebutia sensu Buining et Donald. Kaktusy I Inne 9(2)

Lode, J. 2015. The Taxonomy of Cactaceae.

Artykuł ukazał się piśmie 'Kaktusarium" nr 30.

 Rebutia krainziana

Rebutia minuscula "senilis"

Rebutia marsoneri

• nast. »