kolejna wersja:
W tradycyjnym ujęciu rodzaj Glandulicactus grupuje trzy taksony – G. crassihamatus, G. uncinatus i G. uncinatus ssp. wrightii. Mimo wcześniejszych prób łączenia Glandulicactus z innymi rodzajami – zwłaszcza pod nazwą Sclerocactus nadal często można spotkać błędnie figurujące glandulikaktusy – rodzaj ten nadal powszechnie występuje oddzielnie, i w w/w tradycyjnym ujęciu.
Glandulicactusy występują na dużych obszarach od środkowego do północnego Meksyku, a podgatunek G. ucinatus ssp. wrightii sięga także do Teksasu i Nowego Meksyku. Są to niezbyt duże, niekrzewiące się kaktusy, cylindryczno-jajowatego kształtu, osiągające w starszym wieku wysokość zwykle do ok. 15 cm. Mają hakowate ciernie centralne, i hakowate lub zakrzywione ciernie radialne, pofałdowane żebra, włókniste korzenie, i ciemnobordowe kwiaty, które niekiedy zbliżają się kolorem do czerni.
W uprawie glandulikaktusy są średniotrudne – wymagają umiarkowanego podlewania i podłoża w większej części żwirowego; niezbyt szybko rosną. Mają dość płaską podstawę rośliny, w naturze są słabo zagłębione w podłożu, i w kolekcjach nie należy ich zakopywać, bo są wtedy bardziej narażone na gnicie; łatwo też mimowolnie je wyciągnąć z podłoża zahaczając o hakowate ciernie, zwłaszcza ssp. wrightii.
Najbardziej popularnym w kolekcjach, i najbardziej ulubionym wśród kaktusiarzy jest ssp. wrightii – wyróżniający się wyjątkowo długimi i pięknymi cierniami.
